Версия для печати темы

Автор: Айк 30.8.2009, 13:23

Ованес Шираз

Автор: Айк 30.8.2009, 13:25

Автор: Айк 30.8.2009, 15:55

Автор: Анаит 30.9.2009, 12:59

... Արի ինքներս մեզնից բարձրանանք

Թույլ տանք արարքներ ինքնաժխտումի

Փոխադարձաբար իրար նեղացնենք ու վիրավորենք փոխադարձաբար

Որ կարոտն ինքը հաշտվի իրեն հետ

Ու տառապանքը ինքն իրեն ների

Ես ել հավատամ

Որ դու չես եղել

Ո'չ իմ միակը ճակատագրով

Ո'չ իմ վերջինը թյուրիմացաբար....
// Отрывок стихотворения из творчества П. Севака.

Автор: Анаит 30.9.2009, 13:02

ՀԱՅՐԵՆԻՔ
Քեզնով երդվելիս
Ձեռքս դնում եմ իմ սրտի վրա`
Սեղմելու նրան,
Որ... հանկարծակի չպայթի դողից...

Ինձնով երդվելիս
Ափըս դնում եմ քո մի ափ հողին,
Ինչպես իմ նախնիք` Սուբ Գրքին իրենց...

Եվ զո՜ւր, իզուր են մեզ ուսուցանել,
Թե յուղոտ մատով Սուրբ Գիրք չեն թերթում:
Ա՜խ, ի՛մ ժողովուրդ, Գի՜րք ժողովողի,
Սուրբ Գիրք... ծամո՜ւմ են... յուղոտ բերանո՜վ`
Քո լավաշիդ պես,
Նշխարհիդ նման...

Եվ աջից նայում`
Տեսնում են հրդեհ,
Ձախից են նայում`
Տեսնում են մոխիր:
Ի՜նչ է. քե՞զ տրվեց կրակը կրթել
Ու դաստիարակել մի ամբողջ նախիր...

Ճակատագրի բերումով դաժան
Ճակատըդ հիմա` փոքրի՜ց էլ փոքրիկ,
Մինչդեռ ճակատիդ գիրը` մեծից մե՜ծ:
Իսկ ո՞վ է դրա ընթերցողն, ո՞ւր է...

ՊԱՐՈւՅՐ ՍԵՎԱԿ

Автор: Анаит 30.9.2009, 13:07

Մոր ձեռքերը


Այս ձեռքերը` մո՜ր ձեռքերը,
Հինավուրց ու նո՜ր ձեռքերը...
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Պսակվելիս ո՜նց են պարել այս ձեռքերը`
Ի՜նչ նազանքով ,
Երազանքո՜վ՜:
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Լույսը մինչև լույս չեն մարել այս ձեռքերը,
Առաջնեկն է երբ որ ծնվել,
Նրա արդար կաթով սնվել:
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Զրկանք կրել, հոգս են տարել այս ձեռքերը
Ծով լռությա՜մբ,
Համբերությա՜մբ,
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Երկինք պարզված սյուն են դառել այս ձեռքերը,
Որ չփլվի իր տան սյունը`
Որդին կռվից դառնա տունը:
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Մինչև տատի ձեռք են դառել այս ձեռքերը,
Այս ձեռքերը` ուժը հատած,
Բայց թոռան հետ նոր ուժ գտած...
Քար են շրջել, սար են շարժել այս ձեռքերը...
Ինչե՜ր, ինչե՜ր, ինչեր չարժեն այս ձեռքերը`
Նուրբ ձեռքերը,
Սո՜ւրբ ձեռքերը:

...Եկեք այսօր մենք համբուրենք որդիաբար
Մեզ աշխարհում ծնաց, սնած,
Մեզ աշխարհում շահած, պահած,
Մեզնից երբեք չկշտացած,
Փոշի սրբող, լվացք անող,
Անվերջ դատող, անվերջ բանող
ա'յս ձեռքերը`
Տհող որ ճաքած ու կոշտացած,
Բայց մեզ համար մետաքսի պես
խա՜ս ձեռքերը...

Автор: Анаит 30.9.2009, 13:08

Руки матери

Руки, материнские руки,
Эти древние и юные руки!..

Чего они только не делали,
руки!
На свадьбе твоей взлетали, как лебеди,
руки!

Со страстью, с тоской
Изгибались дугой.


Все выносили они, эти руки!
Света всю ночь не гасили материнские руки,
Чтоб утешать крикуна малыша.


Все одолеть были в силе руки!
К небу столбами взносились скорбные руки,
Чтоб сын не пропал
И столб дома не пал...
Сколько горя и мук приняли руки,
Пока не взобрался внук на бабкины руки,
И внукам под стать
Молодели опять...


Ворочали камни, копали арыки в округе...
Всех в мире наград достойны родимые
руки!...

Давайте поцелуем по-сыновьи
Руки, обнимающие нас, -
Что холят нас,
И любят нас, и снова
Стряхивают пыль, сметают грязь.
Все в морщинах,
В варежках дешевых,
Трудятся и стряпают чуть свет...
Этих рук, шершавых и тяжелых,
Мягче и нежней на свете нет!

Автор: Анаит 16.1.2010, 23:19

Մենք քիչ ենք‚ սակայն մեզ հայ են ասում։
Մենք մեզ ո՛չ ոքից չենք գերադասում։
Պարզապես մենք էլ պի՛տի ընդունենք‚
Որ մե՛նք‚ միայն մե˜նք Արարատ ունենք‚
Եվ որ այստեղ է՝ բարձրիկ Սևանում‚
Երկինքը իր ճիշտ պատճենը հանում։
Պարզապես Դավիթն այստեղ է կռվել։
Պարզապես Նարեկն այստեղ է գրվել։
Պարզապես գիտենք ժայռից վանք կերտել‚
Քարից շինել ձուկ‚ եւ թռչուն՝ կավից‚
Ուսուցմա՛ն համար եւ աշակերտե˜լ
Գեղեցկի՛ն‚ Բարու՛ն‚ Վսեմի՛ն‚ Լավի˜ն…
Եւ ինչու՞ պիտի չհպարտանանք…
Կա՛նք։ Պիտի լինե՛նք։ Ու դեռ - շատանա˜նք

Автор: Анаит 17.4.2010, 21:36

ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ
Այնտեղ, որտեղ ինձ դուք չեք համըզգա,
Այնտեղ, որտեղ ինձ չեք համաձայնի,
Չշտապեք, խնդրեմ, իսկույն համարել
ՈՒղեղի քաղհան
Կամ սրտի բորբոս:

Մտածեք նաև ձեր որդու՜ մասին.
Խոսում եմ նաև նրա՛ անունից:

Автор: Анаит 17.4.2010, 21:38

Առաջին սերը բանաստեղծությունից է

Ես հոգնել եմ շատ:
Ու կան վայրկյաններ,
Երբ ես ասում եմ
-Էլ քեզ չեմ սիրում:
Սակայն ասում եմ այնքան մտքիս մեջ,
Ասես կողքիս ես և լսես պիտի:

Իսկ մեզ յոթ միլիոն մետր է բաժանում...

Ու մինչև անգամ եթե դու լսես,
Միթե կլինես այնքան միամիտ
Որ ինձ հավատաս:
Այդպես հեշտ ու շուտ հավատացողին
Իրոք չեմ սիրում:

Автор: Анаит 10.5.2010, 22:11

Իբրև սկիզբ ընդամենը ես այս կասեմ.
Աշխարհում կա ջահելություն,
Կա կյանք, կա սեր,
Կան տղաներ և աղջիկներ,
Կա շեկ, կա սև.
ԵՎ մի աղջիկ
Սև աչքերով, սև մազերով,
Ինձ գերել է խելքից հանել իր նազերով:
Գալիս է նա և շատ հաճախ,
Ձեռքըս բռնում, ափըս բացում,
Սև աչքերը մերթ՝ կկոցում,
Մերթ լայն բացում,
Մերթ փակում է,-

P.S. Из творчества П. Севака.

Автор: Анаит 31.7.2010, 21:23

Անձրեւում է...
Կաթ-կաթ թափվում է դեմքիս
Տաք է...
Հոսում է փափլիկ այտերիս
Ջինջ է...
Թակ-թակ բաբախում է սիրտս,
Սրտիս տեղը իմացա
Ճմլվում է ցավից:
Էլի անձրեւում է....
Կաթիլներից մեկը հասավ շուրթերիս
Աղի է...
Աղի՞ է...
Հասկացա, երբեք էլ չի անձրեւել:
Ախր շուրջս ձմեռ է ու ձյուն
Իսկ իմ ներսում՝ գարուն:

Из тв-ва П. Севака

Автор: Анаит 31.7.2010, 21:27

Егише Чаренц

Я привкус солнца в языке
Армении родной люблю,
И саза нашего напев,
его печальный строй люблю.

Люблю кроваво-красных роз
огнеподобный аромат,
И в танце наирянок стан,
колеблемый зурной, люблю.

Люблю родных небес лазурь,
сиянье рек и блеск озер,
И летний зной, и зимних бурь
глухой многоголосный хор,

И хижин неприютных мрак,
затерянный в ущельяьх гор,
И камни древних городов
в дремоте вековой люблю.

Где б ни был, не забуду грусть
напевов наших ни на миг,
Молитвой ставшие листы
железописных наших книг,

И как бы наших ран ожог
глубоко в грудь мне не проник,
Мою отчизну, край отцов,
скорбящий и святой, люблю.

Для сердца, полного тоски,
милей мечты на свете нет,
Кучака и Нарекаци умов
светлей на свете нет,

Горы древней, чем Арарат,
вершин белей на свете нет,
Как славы недоступной путь,
Масис суровый мой люблю!

Перевод М. Павловой

Автор: Анаит 9.9.2011, 22:15

Скончался Почетный гражданин Сочи Крикор Саакович Мазлумян.
Заслуженный деятель культуры РФ, член Союзов писателей России и Армении, основатель Лазаревского Центра национальных культур умер на 71 году жизни.
Крикор Саакович Мазлумян родился в 1940 году в хуторе Островская Щель Туапсинского района Краснодарского края, окончил историко-филологический факультет Армавирского пединститута. В 1974 г. окончил высшие режиссерские курсы Министерства культуры РСФСР. Работал в Дагестане учителем немецкого языка, служил в рядах Советской Армии, работал директором школы на станции Навагинской Туапсинского района Краснодарского края.

С 1971 г. и до последних дней жизни возглавлял отдел культуры администрации Лазаревского р-на г. Сочи. По его инициативе в 1992 г. был основан Лазаревский районный Центр национальных культур, в который входят русский, армянский, адыгский, казачий, украинский, греческий и белорусский центры.

Заслуженный деятель культуры Российской Федерации, награжден медалью участника энциклопедии «Лучшие Люди России» за укрепление межнационального согласия и дружбы причерноморских народов. Крикор Мазлумян автор многочисленных поэтических сборников. Его первая книга, сборник «Родник», выдержала 8 изданий.
Похороны известного сочинского общественного деятеля состоялись во вторник, 16 августа...

//Источник: Газета "Еркрамас//

Автор: Анаит 9.9.2011, 22:24

P.S. Я не могла найти хоть какую информацию здесь у нас на сайте об этом, потому и написала. Если уже есть, то просьба к модераторам:удалить.
Это случилось почти месяц назад...Узнала об этом на днях, так как была в отъезде. Замечательный был человек...а какие стихи писал...

ДОРОГИ АМШЕНА

Через леса и вдоль речушек пенных,
Не временем разрушенных могил
Я вновь иду дорогами Амшена,
Которыми прапрадед мой ходил.

Прошли по ним и годы, и эпохи,
И конные, и пешие прошли…
Ко мне сквозь кожу тонкую чорохов
Стучится память дедовской земли.

Вас отыскав, амшенские дороги,
В дыму веков я различить не смог,
В чем путника измученные ноги -
Сочится кровь или кизила сок?

А он идет. Под тяжестью хурджина,
Судьбу Амшена на себе неся…
Святому Духу и Отцу и Сыну
Он молится. И в том надежда вся.

Как высоки, амшенские дороги
Над пропастью, над шумною рекой.
Коль их прошел - уже ты ближе к Богу…
Амшенца там, увы, не ждет покой.

Ты вся в шипах, амшенская дорога -
Меж диких скал, ведущая во мглу.
И все-таки мои тоскуют ноги
По вашей пыли древней и теплу.

Двадцатый век. Омытая слезами,
Судьбы армянской горькая стезя…
И смотрят в душу мне с тропы Варшама
Прапрадеда молящие глаза.

Автор: Анаит 9.9.2011, 22:26

Как гривы львов, Аравии пески
И желтые - как жадный глаз у тигра…
Следы армянской крови и тоски
Храните вы, и боль еще не стихла.

Шла тень людей из кожи и костей,
Прося лишь хлеба и глоток воды лишь.
Еще качнутся стены крепостей,
Что на костях армянских возводили.

Расстреляны, заколоты, убиты,
Миллионы наших братьев и сестер,
Засыпаны в песках, но не забыты,
Их души к нам взывают до сих пор.

Как жарки, Аравийская пустыня,
Твои объятья там, в чужом краю!
Жестокая! Твои пески доныне
Жгут память поседевшую мою.

Весь арсенал убийств средневековых…
Что плач детей! Что крик до хрипоты!
Беременных, уже родить готовых,
Вы вспарывали женщин животы.

Нет совести. А янычар немало!
Голодные! - Всегда готовы псы!...
Ждет божий суд, гамиды и кемали!
Еще пробьют истории часы.

Вы видите, как из лесов, ущелий
Ползут туманы. Медленно ползут.
Еще не вечер. Но детей Амшена
Выходят тени. И ответа ждут.

Автор: Анаит 9.9.2011, 22:27

Вода и камень - вечность Айастана,
Над ними дни и годы пролетят,
Но никогда турецкими не станут
Священный Ван и гордый Арарат.

Здесь дух армян преследуя веками,
Надменный турок властвовать привык.
Но нет! Неотуреченные камни
Стоят, как непокорный Андраник.

Они стоят, и из-под них нередко
Бьют родники далече там, внизу,
И пьют из них теперь Гамида предки
Не воду пьют - армянскую слезу.

Ты думал так: ни хорошо - ни плохо
Природе, завоеванной мечом?
Но только знай - живой воде Чороха
Твои любовь и слезы ни по чём.

Когда-нибудь и камень разорвется,
И загудит чорохская волна ...
Взойдут хачкары. Языком Маштоца
Заговорит Амшен. Моя страна.

Автор: Анаит 8.6.2012, 11:43

ՀԱՅ ՀԱՆՃԱՐ

Ո՞ւր ես հայ հանճար.— անցե~ր ես, անցեր...
Հին և երկայն դարք այլևայլ բաղդով
Մեր հայ հայրենյաց վրայեն սահելով,
Սև ու սըպիտակ քողերով պատեր
Զաղվորն այն ծածկեր,
Անցե՜ր են, անցեր։

Այն աշխարհ, որ շատ աշխարհաց մայր էր,
Որ սփռեց զազգեր մինչ ի ծայր երկրի,
Արդյամբք իր հողուն, մատամբք ճարտարի
Լեցուն գրկերով տաներ ու բերեր
Զանազան բերքեր,
Անցե~ր է, անցեր։

Այն, որ զառաջին շինվածն է կանգներ,
Սարերըն ծակեր հանց փտտած տախտակ,
Պատերով պատեր ըզծովուն հատակ,
Բերդի տակ, լերան գըլուխ գետ քաշեր,
Զանդունդ կամըրջեր,
Անցե~ր է, անցեր։

Հայրենյաց պաշտպան՝ զենքով զենք քըշեր,
Հյուսսի, հարավո դեմ դըներ վահան.
Վազեր յարևմուտս, յԱթէնս հմտական,
Հելլեն հանճարույն դեմ ըզհայն հաներ՝
Անհաղթ հռչակեր,
Անցե՜ր է, անցեր...


Թո'պ... չըսե՞ք թմբկին... թո՛պ. թնդան սրտեր.
Հայրենյաց է տոն, հայրենյաց համբավ.
Ո~վ լավք, ո~վ քաջք, ձեզ վարձք հռչակեցավ.
Արյո~ւն և քրտինք, ձեզ կապվին թագեր...
Հա~յք, ո՞ւր արդյունք ձեր. —
Անցե~ր են, անցեր։

Պարեն պատանիք, ծիծաղին ծերեր.
Կուսանք ամոթիւածք վարդերով վառվան,
Պարկեշտ երախտյաց գովեստք բարձրացան.
Առաքինությո~ւնք, ահա պատիվ ձեր...
Հա~յք, դո՞ւք լոկ անտեր
Անցե~ր եք, անցեր։...

Անցա՞ն, մարեցա՞ն, ուրեմն, հայ լուսեր...
Ա~հ, Հայաստան, ո՞ւր քո փառքըն փայլուն.
Ո՞ւր քո ճարտարաց աշխատանքն անհուն.
Ո՞ւր քաջ և գիտուն որդվոցդ արդյունքներ.
Ո՞նց քո բյուր փառքեր
Անցե~ր են, անցեր։...

Անցի~ք դուք այլ սև սրտիս սև ամպեր,
Անկե'ք հայ հողուն սև քարին վըրայն...
Ո~հ, քանի՞ հազար կանգուն լայն ու երկայն.
Ո~հ, ո՞նց ցեղուցեղ անձինք հոն եկեր,
Եկեր ու անկեր՝
Անցե~ր են, անցեր։

Ըզսև գիրն Հայոց կարդացե՛ք, ազգեր.
«Կարկառ հանգըստյան տոհմի տան Հայկա,
Համարի 'նդ մեռյալս և ինքն ի քուն կա»:–
Մեռյալ չե՞ն, ուրեմն, հայ հայրենիք մեր.
Հայաստան անկեր՝
Բայց ո~չ է անցեր։

Հա~յ ազգ, հա~յ հանճար, քունն է զքեզ բռներ,
Քո~ւն թանձր և երկայն, բայց ոչ մահ անհույս.
Ո~վ արթընցընե զազգն իմ ի նոր լույս.—
Ես հազարներ տամ այնոր, տամ բյուրեր,
Որ զաչքըն բաց ըներ,
Ու չըլլա~ր անցեր»

Ո՞վ բանա զՀայկայ աշխույժ աչուկներ.
Ո~վ, ո՞վ կանգնե զքեզ, հանճար հայրենի...
Ե՛լ, կանգնե՛ դու զքեզ, զավակ ես երկնի.
Լո~ւյս ծագե մըթեդ, ե՛լ, կանգնի՛ր ի վեր.
Հերիք քընացեր.
Գիշերդ է անցեր...

Կերդնու Նահապետ, կանչե ձեզ, Հայե~ր,
Հանճարն է մեզ կյանք, ըզնա վառեցեք,
Մեծ, պզտիկ՝ այտոր սիրով վառվեցեք։...
Ծագե~, հայ հանճար, փայլե՛ բյուր բոցեր,
Իմանան ազգեր՝
Թե Հայք չե՛ն անցեր։

Ղևոնդ Ալիշանի // 1863.

Автор: Анаит 8.6.2012, 11:49

Есть в народе рассказ:
Как-то раз в старину
Вражьи орды напали на нашу страну.
И поднялся народ;
Чтоб сразиться с врагом,
Шли с пращой и мечом,
С топором и багром,
По горам и долам
Шли дорогой прямой.
Задыхаясь, спешил
За другими хромой.
Кто-то крикнул ему:
«Иль умом ты убог,
С поля битвы бежать
Как ты сможешь без ног?»
«Не бежать, — был ответ. —
Это правильно, брат,
Лишь с победой смогу
Повернуть я назад!»


// Ованес Шираз.

P.S. Всем привет))) Скажете: Куда это Анаит пропала? Ес арден айстехем Прошлась по форуму, увидела родные посты.. а главное такие горячие дебаты...некоторых форумчан.. чему очень рада)))

Автор: Таронеци 8.6.2012, 12:07

Привет, куйрик джан! Больше не пропадай

Автор: Анаит 8.6.2012, 12:28

Цитата(Таронеци @ 8.6.2012, 13:07)

Привет, куйрик джан! Больше не пропадай

Автор: Frezy_Grant 8.6.2012, 22:50

Привет, Анаит. Как жизнь?

Автор: Анаит 9.6.2012, 9:24

Цитата(Frezy_Grant @ 8.6.2012, 23:50)

Привет, Анаит. Как жизнь?

Автор: Анаит 1.3.2013, 22:50

Ты не горда, страна моя.
Ты с мудростью печаль сплетаешь.
Заветы давние тая,
Ты огненной тоской пылаешь.

И разве не за скорбь твою
Тебе любовь моя и радость?
Как ты, и я покорно пью
И горечь всю твою и сладость.

Люблю не славу светлых дней,
Не наши древние сказанья, —
Люблю я мир души твоей
И песен тихие рыданья.

Люблю я бедный твой наряд,
Тоской молитвенною болен,
Огни неяркие из хат
И звоны с грустных колоколен.

Ваан Терьян

Автор: Анаит 1.3.2013, 22:52

Орущих камней государство --
Армения, Армения!
Хриплые горы к оружью зовущая --
Армения, Армения!

К трубам серебряным Азии вечно летящая --
Армения Армения!
Солнца персидские деньги щедро раздаривающая --
Армения, Армения!

Осип Мандельштам

Автор: Анаит 1.3.2013, 22:55

Сергей Городецкий


АРМЕНИИ

Как перед женщиной, неведомой и новой,
В счастливом трепете стою перед тобой.
И первое сорваться с уст боится слово,
И первою смущаются глаза мольбой.
Узнать тебя! Понять тебя! Обнять любовью,
Друг другу золотые двери отворить.
Армения, звенящая огнем и кровью!
Армения, тебя хочу я полюбить!
Я голову пред древностью твоей склоняю,
Я красоту твою целую в алые уста.
Как странно мне, что я тебя еще не знаю,
Страна - кремень, страна - алмаз, страна - мечта!
Иду к тебе. Привет тебе! Я сердцем скорый.
Я оком быстрый. Вот горят твои венцы -
Жемчужные, алмазные, святые горы.
Я к ним иду. Иду во все твои концы.
Узнать тебя! Понять тебя! Обнять любовью,
И воскресенья весть услышать над тобой.
Армения, звенящая огнем и кровью!

Автор: Анаит 1.3.2013, 23:00

Насколько проникновенно выражены мысли и чувства в стихах поэтов..я думаю со мной многие согласятся... когда читаю поэзию наших поэтов..то во многих строчках стихов пронизана боль.. и страдания моего народа... как это печально...

Автор: TITANIC 2.3.2013, 9:00

Верно заметила, Анаит джан. Действительно, армянская лирика печальна. Много было поэтов -священников. Это общий тон их стихов. Вот, например, одно из моих любимых,
которое на семьсот лет опередило русский декаданс Серебряного Века.

Хачатур Кечареци
Жизнь на земле подобна морю

Жизнь на земле была как море,
Мне выплыть было не дано.
Подобно морю, было горе,
Тянувшее меня на дно.

Любовь была темна, как бездна,
Меня влекла во мрак безвестный,
И дней моих цветок чудесный
Раскрылся и увял давно.

И смерть настанет, не обманет:
Мой взор навеки затуманит,
Лицо мое землистым станет,
И станет всё темным-темно.

Влекомые тщетой земною,
Пройдут живые стороною,
Все, кто при жизни был со мною,
Меня забудут всё равно.

Автор: TITANIC 2.3.2013, 11:00

Любопытно наблюдать, как поэты через столетия ловят эхо стихов иных поэтов... Известно, что В. Брюсов редактировал сборник армянской поэзии в начале 20 века.
Находим у него такой стих:

Мне снилось: мертвенно-бессильный,
Почти жилец земли могильной,
Я глухо близился к концу.

И бывший друг пришёл к кровати
И, бормоча слова проклятий,
Меня ударил по лицу.

Автор: TITANIC 2.3.2013, 11:05

У Федора Сологуба такое:

После жизни недужной и тщетной,
После странных и лживых томлений,
Мы забудемся сном без видений,
Мы потонем во тьме безответной.

И пускай на земле, на печальном просторе
Льются слёзы людские, бушует ненастье:
Не найдет нас ни бледное, цепкое горе,
Ни шумливо-несносное счастье.

Автор: TITANIC 2.3.2013, 11:10

У торжественного Д. Мережковского такое, например:


Так жизнь ничтожеством страшна,
И даже не борьбой, не мукой,
А только бесконечной скукой
И тихим ужасом полна,
Что кажется - я не живу,
И сердце перестало биться,
И это только наяву
Мне все одно и то же снится.
И если там, где буду я,
Господь меня, как здесь, накажет, -
То будет смерть, как жизнь моя,
И смерть мне нового не скажет.

Автор: Таронеци 2.3.2013, 11:19

Да што ж вы тут скорбные песнопения развели(это название книги Нарекаци, если чо)?
Хаи, читайте нормальные стихи, хватит рыдать. Раз уж вы предпочитаете на русском отписываться, вот вам на русском(хотя на армянском лучше)

Автор: TITANIC 2.3.2013, 11:20

Можно было бы и дольше продолжать приводить примеры, но приведу последний, на мой взгляд, апофеозом такого рода тематики стали стихи А. Блока.
Например такое:


Мне снилась смерть любимого созданья:
Высоко, весь в цветах, угрюмый гроб стоял,
Толпа теснилась вкруг, и речи состраданья
Мне каждый так участливо шептал.
А я смотрел кругом без думы, без участья,
Встречая свысока желавших мне помочь;
Я чувствовал вверху незыблемое счастье,
Вокруг себя - безжалостную ночь.
Я всех благодарил за слово утешенья
И руки жал, и пела мысль в крови:
"Блаженный, вечный дух унес твое мученье!
Блажен утративший создание любви!"

Автор: Таронеци 2.3.2013, 11:24

Автор: Таронеци 2.3.2013, 11:33

Автор: Таронеци 2.3.2013, 11:48

Ну и, конечно же РАФАЕЛ ПАТКАНЯН. Его на русский не переводят. Может, Варжапет сможет вам помочь?

Автор: Таронеци 2.3.2013, 11:55

А вот это произведение ПАТКАНЯНА я заставлял бы всех изучать наизусть и перед выдачей школьного аттестата проверял бы знание.

Автор: Анаит 2.3.2013, 12:36

Цитата(Таронеци @ 2.3.2013, 12:48)

Ну и, конечно же РАФАЕЛ ПАТКАНЯН. Его на русский не переводят. Может, Варжапет сможет вам помочь?

ՄՇԵՑՈՑ ՆՈՐ ՍԵՐՈԻՆԴ

Երբոր մայրը երկունքով
Աշխարհ բերե երեխա,
Հայրը որդուն մի սըրած
Պիտի դաշույն տա ընծա։

Երբ երեխան մեծանա,
Խաղալիկներու փոխան՝
Հայրը ձեռքը պիտի տա
Մի մահաբեր հըրացան։

Երբոր տըղին վարժատուն
Գա ժամանակ երթալու,
Նախ՝ սուր խաղցնել, և ապա
Պիտ սովրեցնունք կարդալու*

Կարդալ-գըրել լավ բան է...
Բայց որ հասավ քննություն՝
Աշակերտին հարցուցե'ք —
Վոթել գիտե՞ նա արյուն։

Լոկ դուք այսպես հուսացեք
Փըրկել խղճուկ Հայաստան...
Ազատ, անկախ մարդ երբեք
Լինելու չէ՛ մուրացկան։

Автор: Анаит 2.3.2013, 12:42

ՄԵՐ ԼԵԶՈՒՆ
Մեր լեզուն մեր խիղճն է դա,
Սուրբ հացը մեր սեղանի,
Մեր հոգու կանչն է արդար
Ու համը մեր բերանի:
Մեր լեզուն ծուխն է մեր տան,
Մեր կշիռն աշխարհի մեջ,
Նա աղն է մեր ինքնության,
Էության խորհուրդը մեր:
Մեր լեզուն արյունն է մեր,
Արյունից ավելի թանկ,
Մեր բուրմունքն ու գույնն է մեր,
Մեր լեզուն մենք ենք որ կանք:
Նա պիտի մեր առաջին
Ու վերջին սերը լինի,
Ի՞նչ ունենք էլ աշխարհում,
Որ այսքան մերը լինի:

Համո Սահյան

Автор: Таронеци 2.3.2013, 12:51

Ну, дословный перевод не имеет той выразительности, даже без учёта разницы между выразительными средствами языков. Иначе и стихи бы никто не писал.
А перевод с сохранением рифмы, ритма, да ещё, не дай бог, и смысла - это просто жуткая задача, как я себе представляю. Хотя у Варжапета это реально здорово получается. Переводом Высоцкого и Филатова он меня просто сразил. Но кто б я был, если б не показал дулю в кармане?
Жреческий язык - на то и жреческий, чтобы им можно было выразить всё. А вот перевести с армянского на русский - это совсем другая история, как мне кажется. По крайней мере, ни одного адекватного перевода я не видел. Ни в сборниках Туманяна, ни в "Антологии" Брюсова.

Автор: Анаит 2.3.2013, 12:52

ՄԵՐ ՀԱՅՐԵՆԻՔ


Մեր հայրենիք, ազատ անկախ

Որ ապրել է դարեդար

Յուր որդիքը արդ կանչում են

Ազատ անկախ Հայաստան:



Ահա' եղբայր, քեզ մի դրոշ,

Որ իմ ձեռքով գործեցի.

Գիշերները ես քուն չեղա

Արտասուքով լվացի:



Նայիր նրան` երեք գույնով

Նվիրական մեր նշան,

Թող փողփողի թշնամու դեմ,

Թող միշտ պանծա Հայաստան:



Ամենայն տեղ մահը մի է,

Մարդ մի անգամ պիտ մեռնի,

Բայց, երանի` որ յուր ազգի

Ազատության կզոհվի



Միքայել Նալբանդյան

P.S. Ес йамозвацем, вор айт хоскеры гити наев 5 тарекани покр ерехан Йаястанум... Ну и в восресных армянских школа, расположенных на территории России....

Автор: Таронеци 2.3.2013, 13:01

Ан джан, давно хочу спросить, но стесняюсь.

Автор: ДАВИД 2.3.2013, 17:06

Привет. Рады твоему появлению)

Автор: varjapet 2.3.2013, 23:39

Цитата(Таронеци @ 2.3.2013, 13:51)

А перевод с сохранением рифмы, ритма, да ещё, не дай бог, и смысла - это просто жуткая задача, как я себе представляю. Хотя у Варжапета это реально здорово получается. Переводом Высоцкого и Филатова он меня просто сразил. Но кто б я был, если б не показал дулю в кармане?

Автор: parsam 8.3.2013, 20:50

Ո՞ՐՆ Է, ԲԱԲՈ

-Ո՞րն է, բաբո, մեր հայրենիք:
-Էն, որ ունի բարձր երկինք,
Էն, որ ունի կարմիր արեւ'
Յուր կապուտակ գլխի վերեւ.
Էն, որ ունի լեռն Ալագյազ'
Հավքերն' աշուղ, ջրերը' սազ:
Էն, որ տեսքով իր Սեւանի'
Մազերն արձակ ու գեղանի'
Նստած հարսի կնմանի:
Էն, որ ունի աշխարհի թագ'
Քանց թագավոր' Մասիս ճերմակ,
Ճերմակ Մասիս' սիրտը մրմուռ,
Գլուխը վեր' դրախտի դուռ:
Էն, որ ունի Մասիսն ի վար
Հին-հին բերդեր, վանքեր մթար,
Որ ավերակ, բայց դեռ դարեր
Լուռ կ'աղոթեն երկինքն ի վեր:
Էն, որ ունի Արազ, Տղմուտ,
Եւ ափերը մամռոտ ու մութ
Գերեզմաններն են պապերուդ...
Էն, որ Ղազբեկն ու Արագած'
Արտերու մեջ' ախպեր կանգնած'
Ձեռ կզարնեն գինով թասին
Ու կձայնեն մեր Մասիսին,
Թե' "Հե՜յ, բաբո, բավ չէ՞ մենակ
Պանդուխտ մնաս ամպերու տակ..."

Հովհաննես Շիրազ

Автор: parsam 8.3.2013, 20:57

ՀԻՆ ՄԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆ

Մեկից մի սոխ, մեկից մի հաց գողանում,
Գնում էինք Արփաչայը լողանում։
Սոված, ծարավ, բոկոտն ընկնում սար ու ձոր՝
Շրջում էինք՝ անգիտությամբ բախտավոր։
Աշխարհն, ասես, սարի հետեւ, վերջանում...
Իջնող արեւն իրեն հետ էր մեզ տանում...
Չգիտեինք՝ ո՞վ էր ժպտում, ո՞վ լալիս,
Ո՞վ էր մեզ հաց, ո՞վ մեր աչքին լաց տալիս...
Չգիտեինք, թե ո՞ւմ կուրծքն էր զարդարում
Ձնծաղիկը, որ մենք էինք միշտ բերում...
Չգիտեինք՝ աշխարհն ի՞նչ էր, մարդն ի՞նչ էր,
Մենք՝ դարդի մեջ, չգիտեինք՝ դարդն ինչ էր...
Ա՜խ, դեռ մանուկ մենք ծերացած, գլխիկոր
Շրջում էինք՝ անգիտությա՜մբ բախտավոր...

Հովհաննես Շիրազ

Автор: parsam 8.3.2013, 21:00

ԿՏԱԿ


Որդիս, քեզ ի՞նչ կտակեմ, ի՞նչ կտակեմ, իմ բալիկ,
Որ ինձ հիշես վշտի մեջ, թե խինդի մեջ քո գալիք.
Գանձեր չունեմ, բայց գանձն ի՞նչ, գանձը լույսն էր աչքերիս,
Դու ես միակ իմ գանձը, դու ես գանձը գանձերիս:
Քեզ այնպիսի գանձ կուզեմ ես կտակել հայրաբար,
Որ չի կարող կտակել ուրիշ երկրում ոչ մի հայր, -
Ես քեզ այն եմ կտակում, որին այս մեծ մեր դարում
Փոքրիկ մարդիկ են բանտել ու շղթայել ամպերում.
Քեզ մեր սարն եմ կտակում, որ դուրս բերես սև ամպից,
Որ տուն բերես շալակած արդարությամբ մեր անբիծ,
ՈՒ կբերես, իմ բալիկ, թեկուզ քո խեղճ թաթիկով
Մեր սարն այս կողմ շուռ կտաս` արդարությանդ ուժն է ծով,
ՈՒ երբ բերես, իմ բալիկ, սիրտս էլ շիրմից կհանես,
Կբարձրանաս ու սիրտս ազատն ի վեր կտանես
ՈՒ կթաղես իմ սիրտը ձյուների տակ Մասիսի,
Որ շիրմում էլ` դարավոր հուր կարոտից չմրսի:

Քեզ Մասիսն եմ կտակում, որ դու պահես հավիտյան,
Որպես լեզուն մեր հայոց, որպես սյունը քո հոր տան:

Հովհաննես Շիրազ

Автор: parsam 8.3.2013, 21:38

ԽՈՍՔ ԻՄ ՈՐԴՈՒՆ

Այս գարնան հետ, այս ծաղկունքի,
Այս թռչնակի, այս առվակի,
Հետն այս երգի ու զարթոնքի
Բացվեց լեզո՜ւն իմ մանկիկի:
ՈՒ թոթովեց բառ մի անգին
Հայկյան լեզվից մեր սրբազան,
Ասես մասունք հաղորդության
Դիպավ մանկանս շրթունքին...
- Լսի'ր, որդիս, պատգամ որպես
Սիրող քո մոր խո՜սքը սրտանց,
Այսօրվանից հանձնում եմ քեզ
Հայոց լեզո՜ւն հազարագանձ:
Կտրել է նա, հանց աստղալույս,
Երկինքները ժամանակի,
Շառաչել է խռովահույզ
Սլացքի հետ հայկյան նետի,
ՈՒ Մեսրոպի սուրբ հանճարով
Դարձել է գիր ու մագաղաթ,
Դարձել է հո՜ւյս, դարձել դրո՜շ,
Պահել երթը մեր անաղարտ...
Նրանո'վ է մրմրնջացել
Հայ պանդուխտը վերքն իր սրտի,
Նրանո'վ է որորտացել
Կռվի երգն իմ ժողովրդի,
Նրանո'վ է մայրս ջահել
Ինձ օրորոց դրել մի օր,
Հիմա եկել, քե՜զ է հասել
Նրա կարկաչը դարավոր...
Բա'ց շուրթերդ, խոսի՜ր, անգի'ն,
Ժիր դայլայլի՜ր, ի'մ սիրասուն,
Թող մանկանա' քո շուրթերին
Մեր ալեհե՜ր հայոց լեզուն...
Պահի'ր նրան բարձր ու վճիտ,
Արարատի սուրբ ձյունի պես,
Պահի'ր նրան սրտիդ մոտիկ,
Քո պապերի աճյունի պես,
ՈՒ ոսոխի զարկիցը սև
Դու պաշտպանի'ր կրծքով նրան,
Ինչպես մո՜րդ կպաշտպանես,
Թե սո'ւր քաշեն մորդ վրան,
ՈՒ տե'ս, որդիս, ո'ւր էլ լինես,
Այս լուսնի տակ ո՜ւր էլ գնաս,
Թե մո'րդ անգամ մտքիցդ հանես,
Քո մա՜յր լեզուն չմոռանա'ս:

Ս. Կապուտիկյան

Автор: parsam 12.3.2013, 21:39

Ропоты

Ну, всего вам доброго, солнце и господь.
Вы, блестя, вершите над душой восход.
Новою звездою в небесах взойду я.
Звезды — душ проклятья: смотрят, негодуя,
Ввысь они взметнулись, горестям назло,
Чтобы небу разом опалить чело..
Только копья молний бог нацелил в нас.
Для кого на свете пробил смертный час?
О, что молвлю, боже! Молнией и громом
Порази былинку — дума в ней огромна!
А не то былинка захлебнется небом
В странствии высоком, странствии нелепом.
Ты цари, владыка завязи, волны
И луча, и слога, и моей вины.
Но за что ты отнял трепет уст моих,
Розу лба и пламя взоров молодых?
День завесил тьмою, мрачной крутовертью
И сказал: «Тебе я улыбнусь пред смертью».
Впрок мне жизнь припрятал ты, господь, конечно.
Вечно жить молитве, луч и запах вечны.
Если ж мне надежды на дыханье нету
И мой дух исчезнет средь тумана где-то,
Лучше стану молнией, желтою и тонкой,
Твое имя выжгу, рык издам в потемках
И проклятьем ярым в твой вопьюсь я бок.
Дай же нареку тебя «Мой заклятый бог»!
Нет, я трепещу — немощен я, грешный.
Пенься во мне адом, жги нутро кромешным!
Я стою под черной кипарисной сенью.
Опаду вот-вот я, точно лист осенний.
Дайте же мне искру, чтобы жил я, рос.
Что — обнять могилу в завершеньи грез?
Как судьба жестока, как она черна!
Иль могильной гнилью чертана она?
Дайте мне огонь — жить хочу я, жить!
Дайте мне огонь — я хочу любить!
Звезды, в душу сыпьтесь, звезды, сыпьтесь в кровь!
Дайте мне огонь, дайте мне любовь!
Розу на чело дарили весны.
Нету ничего — поздно, поздно, поздно!
Ночь, как черный гроб, тело принимает.
Лишь луна над бездной, бледная, рыдает.
Плачет тот, над кем плачущего нету.
Лишь луна за тем катится по свету.
Надо мною плачь, надо мною плачь!
Над моей душой меч занес палач!
Зря любовь мне звезды начертали праздно.
Соловей любить меня научил напрасно.
Зря любовью ветерок всколыхнул мне кровь,
Непорочная волна повела в любовь.
И напрасно чащи замолчали вдруг.
И напрасно листья затаили дух:
Чтоб дыханьем грезу не спугнуть случайно,
Дали о любви мне помечтать печально.
Завязь, сна касаясь ранью голубой,
Сладковатым ладаном окурила боль.
Все поиздевалось, жизнь сведя на нет.
Стал издевкой бога даже божий свет!

ПЕТРОС ДУРЬЯН
Перевод Аллы Тер-Акопян

Автор: parsam 12.3.2013, 21:43

Озеро

Озеро, к чему во сне
Цепенеть твоей волне?
В твоем зеркале на миг
Лик красавицы возник?

Иль сиянье синих вод
Соблазняет небосвод,
Светозарность облаков,
Схожих с пеной берегов?

Озеро, твоя тоска
Так тоске моей близка.
Я люблю молчать, как ты,
Замирать в плену мечты.

Сколько волн рябит в тебе,
Столько дум в моей судьбе.
Сколько пены там, на воле,
Столько в сердце ран и боли.

Только если небосвод
Звезды в твой подол стрясет,
Яркость поверху видна,
А душа — огонь до дна.

Облака в тебе не мокнут,
И цветы увять не могут.
Ты звезду не умертвишь,
Пока гладь в тебе да тишь.

Озеро с челом царицы,
В бурю что с тобой творится!
В глубине своей мятежной
Ты, дрожа, меня удержишь.

Отвергали меня миром:
«Что в нем есть — лишь тень да лира».
«Хил и бледен», — молвил тот.
А другой сказал; «Помрет».

И никто не пожалеет
И не скажет: «Что в нем тлеет?
Если кто его поймет,
Может, он и не помрет...»

И не скажут: «Вскроем сердце,
Вынем горе, чтоб всмотреться
И прочесть его сполна...»
Там пожар — не письмена!

Память там... И пепла слой...
Озеро, взыграй волной;
В твою глубь тоскою канул
Разуверившийся глянул.

ПЕТРОС ДУРЬЯН
Перевод Аллы Тер-Акопян

Автор: parsam 14.3.2013, 12:15

При СССР поэма О. Шираза "Հայոց Դանթեական", не было доступно.
Мы переписали друг от друга всю поэму, в школе даже запретили читать, или говорит на эту тему.
Был даже случай , что участковый вместе с полит- работниками приходили в школу, наши дома, чтобы изъять наши рукописи.
Я изучил тогда наизусть, но сейчас плохо помню, часть помню, а часть нет.
Если у кого то есть, очень прошу выложить тут. Знаю , что это огромный труд (там почти 1000 строк) но можно сфотографировать .

Автор: parsam 15.3.2013, 0:33

Ես ծնվել եմ ձորերում`

Ես ծնվել եմ ձորերում`
Եղեռնի սև օրերում:

Մայրս կրծքին` օրորել`
Իմ օրոցքն էլ է կորել:

Աչքս բացի` սով տեսա,
Աստված ասաց` "Զոհ է սա":

Դեռ փայտե ձի չհեծած`
Բախտի ձիուց ընկա ցած:

Որբ մնացի ու անուս,
Ես դեռ մանկուց ընկա դուրս:

Վշտի վիհից, գահեր վես,
Հրաշք է, որ հասա քեզ:

Քիչ էր մնում` եղեռնի
Թաթն իմ կոկորդն էլ բռնի:

Բյուրերին է նա հորել`
Ինչպե՞ս է, որ չեմ կորել:

Չեմ պղտորվել, վշտից մեծ
Սոխակս օձի չփոխվեց:

Հոգիս` արցունք ու ոսկի`
Խտացվածքն եմ իմ ազգի:

Այժմ ազգին իմ անչար
Պարտք են Աստված ու աշխարհ:

Հատուցումը եղեռնի`
Երբ էլ լինի` կհառնի:

Իրար գրկեն պիտի ողջ
Այս ազգերն էլ մահագոչ:

Աշխարհ, դու ինձ մի նայիր,
Իմ ողջ ազգին փայփայիր:

Վախենում եմ, թե նրան
Դու պարտք մնաս... հավիտյան:
------------
Հովհաննես Շիրազ

Автор: van harutyun 15.3.2013, 19:47

Автор: ДАВИД 15.3.2013, 20:01

Помню его. Земля пухом...

Автор: van harutyun 15.3.2013, 20:17

Мне нравится его стиль - одновременно легкий, глубокий и остроумный. Не нашел в русском переводе, но одну из памяти переведу:

Вот карта мира предо мной
В нем ты маленькая, но сладкозвучная
Дай мне всю тебя обнять
Одного поцелуя территория.

Автор: parsam 15.3.2013, 20:22

Автор: Таронеци 15.3.2013, 21:05

Цитата(parsam @ 14.3.2013, 13:15)

Автор: parsam 15.3.2013, 21:11

Цитата(Таронеци @ 15.3.2013, 21:05)

Автор: Таронеци 15.3.2013, 22:09

Аудиокнига http://dfiles.ru/files/kolv8xcmb.
Сколько она хранится на депозите я не знаю, так что тянуть не нужно.

Автор: parsam 16.3.2013, 13:45

Цитата(Таронеци @ 15.3.2013, 22:09)

Аудиокнига http://dfiles.ru/files/kolv8xcmb.
Сколько она хранится на депозите я не знаю, так что тянуть не нужно.

Автор: Таронеци 16.3.2013, 15:37

Конечно, выеладывай!

Автор: parsam 16.3.2013, 19:45

ՆՈՅԻ ԱԳՌԱՎՆԵՐԻՆ

Ո՞Ւր եք շտապում, ով խաբված ջրեր,
Մեզ ծարավ թողած՝ ո՞ւր եք շտապում,
Սևանն է քաշում ծով կարոտը ձեր՝
Դուք ո՞ւր եք օտար ծովերը թափվում:

Անուշ է թվում ձեզ կանչող հեռուն,
Բայց դուք կկորչեք ծովերում օտար,
Դարձեք՝ ծովանա թող հայոց առուն,
Մի՞թե մոր գիրկը նեղ է ձեզ համար...

Ախ, մի՞թե նեղ է, որ դուրս եք փախչում,
Բայց դուք կկորչեք ծովերում օտար,
Ձեր կույր կորուստով իմ հույսն է կորչում՝
Դառնում ծովասույզ մի ջաղացաքար:

Դարեր գաղթել ենք, հիմի՞ էլ գաղթենք,
Երբ որ ծաղկել է մայր Հայաստանը, -
Մայր լեզվի կռվում է ինչո՞վ հաղթենք,
Երբ մեծ Մաշտոցի զորքն է նոսրանում:

Ո՞վ է ձեր խելքը հեռվից գողանում,
Այս ո՞ւր եք չվում մայր հայրենիքից,
Մեզ Ավարայրում մենակ եք թողնում,
Մի՞թե մայր ազգը սուրբ չէ "ճոխ" կյանքից:

Այս ո՞ւր եք փախչում, խելագար ջրեր,
Մեր բուռ հողն էլ ծով ծարավ թողած, -
Դարձեք, ետ վազեք, որ դարձնենք անմեռ
Թեկուզ հայրենի մի խեղճ ջրաղաց:

Օտար ծովերն են ձեզնով քաղցրանում,
Բայց դառնանում է ծովակն հայրենի, -
Ո՞Ւր եք ձեր ոսկի ջրերը տանում,
Ո՞Ւր եք մեռցնում լեզուն մայրենի:

Մեր ամենասուրբ կռվից եք փախչում,
Սուրբ Ավարայրից մեր ամենօրյա,
Ձեզ հետ մայրենի լեզուն է կորչում,
Վարդանն է ճչում, ես գոչն եմ նրա:

Ախ, անմիտ ջրեր, ո՞ւր եք շտապում,
Մի՞թե կարոտ են օվկիանները ձեզ, -
Դարձեք... Սևանը ձեզ է պապակում,
Կանչում՝ Սահարա անապատի պես:

Մայրենի լեզուն ինչպե՞ս կարկաչի,
Երբ որ չխոսես քո հայոց լեզվով,
Երբ աղբյուրի պես՝ ծովերում կորչի,
Էլ ո՞վ քեզ կտա Մասիսդ, էլ ո՞վ:

Դուք հայոց ազգի հավերժն եք թաղում,
Ձեր օրվա կյանքում՝ գրկում օտարի,
Ահա թե, հայեր, ինչո՞ւ չի շողում
Մասիսի ձյունը՝ թագս վիթխարի:

Իմ պանդուխտ ջրեր, զուր եք շտապում,
Դարձեք, տուն վազեք, մեր մուրազ ջրեր,
Ինչո՞ւ եք օտար կնոջ գիրկ թափում
Հայ կույսի բաժին կյանքն ու գանձը ձեր:

Ինչո՞ւ Կանադա, ի՞նչ Ամերիկա,
Երբ թեկուզ մի բուռ Հայաստանը կա,
Տուն աղավնացեք, Նոյի ագռավներ,
Կկորչեք, որպես գայլախեղդ գառներ...

Մեր ամենօրյա կռվի՞ց եք փախչում՝
Սուրբ Ավարայրից մեր ամենօրյա,
Ինչից խռով եք՝ ինձ էլ է տանջում,
Գեթ Արարատից խռով միք մնա:

Հովհաննես Շիրազ

Автор: parsam 16.3.2013, 20:20

ՀՐԱՇՔ

Երազիս մեջ դուռը զարկին
- Ո՞վ է ասի ներսից ես,
Դրսից ինչ որ պառաւ մի կին
Ասաց «Մատաղ լինեմ քեզ»...

Մի կտոր հաց ողորմացիր,
Աղքատ կին եմ, որբ, անտեր,
Ու ես իսկույն դուռը բացի՝
Հրաշք... մեռած մայրիկս էր:

Սարսափեցի, բայց գիրկն ընկա,
Մայրս ասաց, «ես եմ, ես,
Քեզ փորձելու համար եկա,
Հո չի՜ փոխել կյանքը քեզ:

Մուրացկանի տեսքով եկա,
Որ աշխարհն էլ իմանա՝
Տե՜ղն է խիղճդ, խիղճդ որդիս,
Թէ՞ մեռել է ինձ հետ նա...»

Երազիս մէջ հորս տեսա՝
Մորս նման հայտնւեց,
Խինդ ու վախով գիրկը հասա,
Շիրիմից ելավ ինձ գրկեց:

Հեկեկացինք դառն ու անուշ,
Հայրս նայեց իր չորս դին,
Արագածին նայեց քնքույշ,
Ասաց՝ կապրի իմ որդին...
Բայց երբ նայեց Արարատին՝
Ինձ խեթ նայեց հայրս ծեր,
- Էլ ինչո՞վ ես դու իմ որդին,
Երբ կիսատ է տունը մեր:
Վշտից նորից մեռավ հայրս,
Ասաց՝ «որդիս, թէ կուզես
Հողը թեթև լինի վրաս
Տունս կիսատ չթողնես...»
................................
Պիտի ելնեմ Մեծ Մասիսի
Աստվածամերձ գագաթին,
Որ վրեժիս հրաբուխը
Թքեմ թուրքի ճակատին,
Որ տենչում է իր դարավոր
Ոխը նորից հորձանել,
Նորափետուր Երևանս
Նորից գաղտնի կործանել,
Սակայն ինչ էլ, ինչ էլ լինի,
Աստված ինքն էլ չգթա,
Յոթնահողով Հայաստանի
Տունդ կիսատ չի մնա...

Հովհաննես Շիրազ

Автор: parsam 14.4.2013, 20:14

Ախր ես ինչպես վեր կենամ գնամ,
Ախր ես ինչպես ուրիշ տեղ մնամ:

Ախր ուրիշ տեղ հայրեններ չկան,
Ախր ուրիշ տեղ հորովել չկա,
Ախր ուրիշ տեղ սեփական մոխրում
Սեփական հոգին խորովել չկա,
Ախր ուրիշ տեղ
Սեփական բախտից խռովել չկա:

Ախր ես ինչպես վեր կենամ գնամ,
Ախր ես ինչպես ուրիշ տեղ մնամ:

Ախր ուրիշ տեղ
Հողի մեջ այսքան օրհնություն չկա,
Այսքան վաստակած հոգնություն չկա:
Ախր ուրիշ տեղ ձյունի մեջ՝ արև,
Եվ արևի մեջ այսքան ձյուն չկա:
Ախր ուրիշ տեղ տեղահան եղած,
Եկած ուսերով Արագած սարի
Ուսերին հենված Սասնա տուն չկա:
Ախր ուրիշ տեղ
Ամեն մի քարից, առվից, ակոսից
Իմ աչքերով իմ աչքերին նայող
Մանկություն չկա

Ախր ես ինչպես վեր կենամ գնամ,
Ախր ես ինչպես ուրիշ տեղ մնամ,
Ախր ես ինչպես ապրեմ առանց ինձ:

ՀԱՄՈ ՍԱՀՅԱՆ

Автор: van harutyun 26.4.2013, 21:48

Автор: Таронеци 1.10.2016, 14:53

Автор: Таронеци 12.1.2021, 10:19

А это стихотворение неизвестного поэта из 1920-го года, перевод с армянского.
И это стихотворение, невзирая на неизвестность автора, имеет своё место в армянской позии. И свою непреходящую ценность и значение.

Али наш добрый был сосед,
Мы с ним дружили много лет,
Он говорил отцу: у нас душа одна!
Я тюрок, ты же армянин,
Но Бог один, Кавказ один,
Давай же выпьем, брат, хорошего вина!
И нас, детей, отцу хвалил,
И в умиленье слезы лил,
Меня ж особенно любил и привечал.
Когда к нему мы в гости шли,
То я кричал: «Салям, Али!»
«Салям, Геворк!» - он мне с улыбкой отвечал.
То были славные года!
Они минули без следа,
И сколько бедствий испытал с тех пор народ!
Испили чашу мы сполна,
Когда нагрянула война,
И вот пришел в огне, в крови Двадцатый год.
И был наш город осажден,
Шуши горела с трех сторон,
И кровь армянская рекой лилась из жил.
Врагами улица полна,
А мы засели у окна,
Нам дом отцовский славной крепостью служил!
И ясно помню до сих пор,
Как бьем мы залпами во двор,
И гость незваный сразу валится ничком.
А за оградой, у ворот,
Вдруг кто-то голос подает,
И этот голос удивительно знаком!
- Я перережу всех собак! Аллах велик! Да будет так!
Аллах свидетель, будет так, как я сказал!
И вот, воинственно одет,
Заходит добрый наш сосед:
На нем и маузер, и шашка, и кинжал.
Кричит он, гневом обуян:
«Подайте мне сюда армян!»
И с этим криком он ступает на порог.
Я взял винтовку, встал с земли,
Сказал ему: «Салям, Али!»
Он обернулся – и я нажал курок.

Автор: Таронеци 18.1.2021, 13:40

Рафаэл Патканян. Полтора века прошло, а актуальность сохранилась.

ՀԱՅԵՐՈՒՍ ԹՈՒՔԸ

Դուն խելոք, հաշուով վաճառական ես,
Միւլք, փող ու ապրանք, կ'ասեն՝ շատ ունես. -
Բայց թէ փողէդ շահ չունի ՀԱՅԱՍՏԱՆ,
Թըքել ենք քու ալ, փողիդ ալ վըրան։

Քաջ ես, լըսել ենք, ինքըդ մեծաւոր,
Անուն յաղթողի ունես փառաւոր.
Բայց թէ թըրէդ շահ չունի ՀԱՅԱՍՏԱՆ,
Թըքել ենք քու ալ, թըրիդ ալ վըրան։

Ի վերուստ քանքար քեզի տուած է,
Հեղինակ անունըդ աշխարհ փըռուած է.
Բայց թէ գըրչէդ շահ չունի ՀԱՅԱՍՏԱՆ,
Թըքել ենք քու ալ, գըրչիդ ալ վըրան։

Հեռատես մըտքով դուն զարդարեցար,
Հըզօր իշխանի սիրելին դարձար.
Բայց թէ մըտքէդ շահ չունի ՀԱՅԱՍՏԱՆ,
Թըքել ենք քու ալ, մըտքիդ ալ վըրան։

Բանուկ ու ճարտար դուն ունիս ձեռքեր,
Շատ կը յօրինես թանգագին բաներ.
Բայց թէ ձեռքէդ շահ չունի ՀԱՅԱՍՏԱՆ,
Թըքել ենք քու ալ, ձեռքիդ ալ վըրան։

Երկինք շնորհեցին քեզ լեզու ճարտար,
Քարոզչի ստացար հըռչակ ու հանճար.
Բայց թէ լեզվէդ շահ չունի ՀԱՅԱՍՏԱՆ,
Թըքել ենք քու ալ, լեզվիդ ալ վըրան:

Մեծ ուսում առիր, եղար գիտնական,
Գովքովըդ լըցուած է մարդոց բերան.
Թէ ուսումէդ շահ չունի ՀԱՅԱՍՏԱՆ,
Թըքել ենք քու ալ, ուսմանդ ալ վըրան:

Կու տամ քեզ պատիւ, կ'ունենաս դու յարգ,
Ու կը դընեմ քեզ ազնիւ մարդոց կարգ,
Երբ օրորանէդ մինչեւ գերեզման
Միակ ձըգտմունքըդ լինի ՀԱՅԱՍՏԱՆ։